Wiltshire
Het is juni 2012 en ik ben met een groep mensen op bezoek in het graafschap Wiltshire, het graafschap van de mysteries. Stonehenge, Avebury en het grootste aantal graancirkels, die jaarlijks ontstaan in de Engelse graanvelden, liggen in dit graafschap. Daarnaast zijn er niet minder dan zes heuveltekeningen van een wit paard.
Deze tekeningen zijn ontstaan door de begroeiing weg te snijden, waardoor de onderliggende krijtlaag bloot kwam te liggen. In tegenstelling tot het moderne abstracte witte paard van Uffington (Oxfordshire), dat uit de 1000 v. Chr. stamt, dateren al deze paarden uit de achttiende of negentiende eeuw.
Wij brachten een bezoek aan de steencirkel van Avebury. Van welke kant je ook aan komt rijden, zie je de enorme steen kolossen staan. De steencirkel heeft een diameter van ruim 420 meter en is daardoor de grootste steencirkel ter wereld.
De bouwers construeerden voor dit heiligdom drie cirkels. Een grote buitenste cirkel en twee kleinere cirkels, binnenin. Een groot aantal stenen van de grote kring zijn in de loop der eeuwen vernietigd, dan wel gebruikt voor de bouw van huizen. Dwars door de steencirkel van Avebury loopt de 440 km. lange St. Michaelslijn. Ook andere leylijnen lopen door dit complex. Daardoor is er een enorme energie. Vele bezoekers drukken zich tegen de megalieten om de energie in zich op te nemen.
Spirituele ervaring
De meest energetische plaats is de ‘Cove’, twee enorme stenen kolossen die in een van de kleinere binnenste cirkels werden geplaatst. Over de ‘Cove’ worden de meest uiteenlopende ervaringen verteld. Sommigen worden duizelig, krijgen visioenen of hebben helderziende waarnemingen.
Ik liep vol enthousiasme op de beide stenen af, tot ik plots stil stond, als aan de grond genageld. Het voelde alsof ik vast stond met een tiental stalen pennen, die heel diep de grond in waren geslagen. Ik kon niet meer voor of achteruit. Zelfs het optillen van mijn voet lukte niet meer! Ik voelde mij hopeloos. Na een aantal minuten was ik aan de energie ‘gewend’ en kon ik langzaam weer verder lopen. Eenmaal bij de ‘Cove’ aangekomen heb ik toestemming gevraagd om de ruimte tussen de stenen te mogen betreden.
WAT EEN ENERGIE!
Het voelde alsof ik zweefde. Dit gevoel werd nog versterkt omdat een klein eindje verderop een aantal dames met een drum zingend en dansend een ritueel uitvoerden.